“โรกะ~” คราวนี้เคียวยะไม่ได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงกดดัน แต่ใช้น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความร่าเริงแต่กลับน่ากลัวอย่าน่าประหลาด พร้อมกับเหวียงอีกฝ่ายลงเตียง