เนื่องด้วยภาระมากมายและเวลาที่มีอันน้อยนิด ดิวเองไม่รู้ค่ะว่าจะกลับมาแบบจริงๆได้เมื่อไหร่ เพราะตอนนี้ดิวขึ้นปี1แล้ว ซึ่งดิวรู้ตัวเองว่าดิวคงปรับตัวกับสังคมและการดำรงชีวิตที่เรียกว่ามหาลัยซึ่งค่อนข้างจะต่างจากคำว่าโรงเรียนได้ยากมากแน่ๆบวกกับที่บ้านของดิวเองที่เปิดร้านทุกวัน กว่าจะตั้งร้าน กว่าจะเคลียร์งานและอื่นๆอีกมากมาย สิ่งเหล่านั้นก็ได้กัดกินพลังงานชีวิตของดิวไปจนหมดแล้ว วันดีคืนดีก็อาจจะมีปัญหาภายในบ้านและในครอบครัวเพิ่มขึ้นมาอีกมันจึงทำให้สุขภาพจิตของตัวดิวเองก็ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ไม่ว่าจะพยายามจัดการตัวเองไปมากเท่าไหร่ แต่มัรกลับกลายเป็นว่าวิธีจัดการตัวเองแบบเดิมๆก็เริ่มไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลย ดิวแอบกลัวว่าถ้าดิวยังไม่สามารถดูแลสุขภาพจิตของตัวเองในตอนนี้ให้ดีแบบเดิมได้ ดิวคงไม่ใช่ไรท์เตอร์อะเว็ดพีคนนั้นที่ดิวเคยคาดหวังไว้ค่ะ แล้วยิ่งได้รับฟังประสบการณ์จากรุ่นพี่ปี2ที่อยู่คณะเดียวกันกับที่ดิว มันทำให้ดิวยิ่งคิดว่าคงแบ่งเวลาต่างๆยากมากๆแน่ สำหรับบางคนคงอาจจะคิดว่างานแค่นี้เองทำไมแบ่งเวลาไม่ได้ล่ะ ถ้าโตไปเหนื่อยกว่านี้อีกนะหรืออีกหลายความคิด แต่สำหรับดิวมันเรียกว่ามรสุมเลยก็ว่าได้ค่ะ พี่ๆเพื่อนๆน้องๆคนไหนได้มาอ่านข้อความนี้ สำหรับคนที่ดิวเคยพูดหรือให้คำสัญญาอะไรไว้ ดิวอยากจะขอโทษที่ดิวผิดคำพูดของตัวเอง ทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ทุกครั้งว่าทำไมเราถึงทำตามคำพูดตัวเองไม่ได้ ถ้ามีโอกาสหรือเวลามากพอ ดิวจะกลับมาแน่นอนค่ะ ดิวไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างถ้าทุกคนจะไม่ต้อนรับกันแล้วก็ไม่เป็นไรเลยนะคะ ดิวแค่อยากจะบอกว่าดิวคิดถึงทุกคนมากๆและก็รักทุกคนจริงๆ รีททั้งหลายที่รอนิยายอยู่ จากข้อความด้านบนแล้วคงจะเป็นคำตอบของทุกคนแล้วนะคะแหะๆ ไรท์เตอร์คนนี้ก็ต้องขอโทษจริงๆค่ะที่อาจจะหายไปอีกครั้ง ถ้าสมมุติไรท์คนนี้จะไม่มีโอกาสกลับมาปล่อยนิยายแล้วจริงๆ อยากจะบอกรีททุกคนว่าขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันและสนับสนุนกันมามากขนาดนี้ ตัวเราเองก็ไม่คิดว่านิยายของเราแต่ละเรื่องจะมียอดเหล่านั้นขึ้นมา เพราะตอนเราแต่งเราไม่ได้คาดหวังอะไรเลยเพราะเราเองก็รู้ฝีมือของเราว่ามันก็ไม่ได้ดีอะไร ก็ขอบคุณจริงๆค่ะและก็ขอโทษอีกครั้งที่ทำให้ผิดหวังนะคะ รักทุกคนน้าาา 💳✨ ยิ้มเยอะๆนะคะคนเก่งทั้งหลาย 🩵🤍💘💚💞💕💗